Back to REAL life please...

Λοιπόν πόσες μέρες έλεγα θα γράψω αυτό το άρθρο και πόσες φορές έτρωγε αναβολή..Κι όχι επίτηδες, απλώς το θυμόμουν κάθε φορά που καθόμουν στο pc κι έλεγα στον εαυτό μου ''τώρα θα μπω στο blog, τώρα θα το αρχίσω, σήμερα θα το γράψω'' αλλά πάντα κάτι άλλο έπιανα κι έκανα. Λίγο μπλα-μπλα στο μουσουνού, λίγο το fb, λίγο η Τιβί να μου αποσπά τη προσοχή κι έτσι όταν πια έπεφτα για ύπνο και κουκουλονόμουν ως το λαιμό, τότε ερχόταν στο μυαλό η φώτηση κι η φλασιά κι άκουγα μια φωνή μέσα μου να μου λέει: ''Α ρε γίδι πάλι δεν έγραψες και νωρίς το θυμήθηκε κιόλας η αφεντιά σου''. Τώρα όμως μετά από αυτή την υπέροχη και μακροσκελέστατη ΚΑΙ περιγραφικότατη εισαγωγή μου ήρθε η στιγμή να πω αυτό που θέλω.



Ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ έχει αλλάξει ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε και ειδικά σε ότι αφορά την επικοινωνία και τη ζωή μέσα από την τεχνολογία για τους νέους. Δε πάω πολύ πίσω όταν το σκέφτομαι όλο αυτό, παρά μόνο γύρω στα 4 χρόνια περίπου όταν εγώ πήγαινα 3η Λυκείου.

Τότε η ιδέα του Ίντερνετ δεν ήταν αυτή η λατρεία που είναι σήμερα. Σήμερα κάθε σπίτι που σέβεται τον εαυτό του έχει απαραίτητα τουλάχιστον έναν υπολογιστή, σίγουρα μία σύνδεση στο Ίντερνετ και το pc εξοπλισμένο με προγράμματα συνομιλίας (βλέπε το κλασικότατο MSN) , προγράμματα για κατέβασμα ταινιών, σειρών, μουσικής κτλ (βλέπε τα λεγόμενα torrents) και βέβαια δε λείπει κι η πληθώρα ιστοσελίδων που σου δίνουν τη δυνατότητα να κάνεις πόλλα από αυτά σε κατάσταση ONLINE, άμεσα, απλά, ακούραστα και κυρίως ΔΩΡΕΑΝ.

Όταν πήγαινα εγώ ακόμα σχολείο με θυμάμαι να μη χρησιμοποιώ καν pc, με θυμάμαι να αγοράζω τις ταινίες και τις σειρές που μ'άρεσαν ( εκείνα τα δισκάκια που ονομάζονται DVD εννοώ) , να αγοράζω τα cd των αγαπημένων μου καλλιτεχνών ή να ζητάω από κάποιο δισκοπωλείο να μου κάνει κάποιες επιλογές τραγουδιών, να επικοινωνώ με τους φίλους από το σταθερό τηλέφωνο και από το κινητό πιο σπάνια.

Σήμερα η νεολαία βρίσκεται σε άλλη φάση κυριολεκτικά και κατά την ταπεινή μου άποψη αυτή η φάση δε μ'αρέσει καθόλου. Δε μ'αρέσει καθόλου να βλέπω παιδάκια να λιώνουν με τις ώρες μπροστά από μία οθόνη μέρες και νύχτες ολόκληρες για να καταφέρουν να νικήσουν το άλλο παιδάκι που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου εκείνη την ίδια στιγμή και παίζει το ίδιο διαδικτυακό παιχνίδι. Δε μ'αρέσει να βλέπω αυτή τη νέα μανία από το 2006 που ακούει στο όνομα Facebook νά'ναι γεμάτο από παιδιά, που οι ηλικίες τους ξεκινάνε από 10 χρονών τουλάχιστον ( ξυπνάτε ρεεε !! εμείς τότε βγαίναμε έξω και παίζαμε κρυφτό και μπάλα). Δε μ'αρέσει να βλέπω κορίτσια-αγόρια να γεμίζουν profiles στo fb και σε παρόμοια site με φωτογραφίες τους σε 32000 πόζες και με 1000άδες ''Φίλους''.

Και ναί μπορεί κι εγώ ν'ανήκω στη κατηγορία του κατεβάσματος μουσικής και ταινιών και ένα σωρό άλλων πραγμάτων που θα βρώ στο διαδίκτυο και θα μου κινήσουν το  ενδιαφέρον και ναί μπορεί κι εγώ πια νά'χω σταματήσει ν'αγοράζω DVDs και CDs (πολύ σπάνια θα αγοράσω βασικά και θά'ναι απλά αυτά που θέλω πάρα πολύ νά'χω στη συλλογή μου αυθεντικά) και ναι μπορεί κι ΕΓΩ νά'χω profile στο Facebook και ν'ασχολούμαι και με άλλα διαφόρων ειδών sites σε καθημερινή βάση, ΑΛΛΑ αυτό δε σημαίνει πως μ'αρέσει ο τρόπος με τον οποίο ζούμε πια την καθημερινότητα μας.

Η ζωή μας έχει καταφέρει να απλουστευτεί σε μεγάλο βαθμό με τη συνεχή εξέλιξη της τεχνολογίας. Όμως είναι τόσες πολλές οι φορές που σκέφτομαι τι ωραία που θα ήτανε τα πράγματα αν ζούσαμε πάλι σε εκείνη την εποχή που το Ίντερνετ δεν ήταν τόσο διαδεδομένο και τόσο ΔΕΔΟΜΕΝΟ όπως είναι τώρα.

Μας έχουν λυθεί τα χέρια σε πολλά θέματα, όμως εμένα μου λείπει εκείνη η αθωότητα που υπήρχε στα δικά μου σχολικά χρόνια. Δε νομίζω πως θα μπορέσουμε πότε να ξαναγυρίσουμε σ'εκείνες τις μέρες, οπότε ας μείνουμε να αναπολούμε γενικά και να μη ξεχνάμε από που ερχόμαστε και που θα καταλήξουμε τελικά.